‘In de emotionele gesprekken kan ik het vriendelijke gezicht van de overheid laten zien’

Sabrina werkt sinds begin 2024 als bezwaarjurist bij team mediation van Dienst Toeslagen de Uitvoeringsorganisatie Herstel Toeslagen. Ze helpt gedupeerden van de toeslagenaffaire die bezwaar maken tegen hun compensatieregeling en kiezen voor mediation. Dit doet ze vooral door oprecht naar hun verhaal te luisteren en hun gevoelens te erkennen: ‘Ik wil iets kunnen betekenen voor deze doelgroepen’. 

‘Heb je ooit gehoord van de term procedurele rechtvaardigheid? In die vorm van rechtvaardigheid staat het proces centraal, niet per se de uitkomst. Het draait om eerlijkheid, openheid. Om het oprecht luisteren naar mensen en het erkennen van hun gevoelens.

Team Mediation van de Uitvoeringsorganisatie Herstel Toeslagen zet dáár sterk op in. Wanneer gedupeerden van de toeslagenaffaire bezwaar aantekenen tegen hun compensatieregeling, wordt hun bezwaar in principe via het reguliere proces behandeld. Tenzij ze kiezen voor mediation, omdat ze bijvoorbeeld meer invloed op het proces willen. In dat geval ga ik, of een van de andere bezwaarjuristen, met hen om tafel, om samen tot een oplossing te komen. Wat zijn hun behoeften? Hoe kunnen wij hen helpen?

Een gepaste compensatie is het hoofddoel. Maar een eerlijk en persoonlijk proces helpt ouders óók om hun leven weer op te pakken. Om een beetje van hun eigenwaarde terug te winnen, en hun vertrouwen in de overheid. Bij veel gedupeerden is dat vertrouwen namelijk compleet weg. Om dat terug te krijgen én te behouden, dat is de grootste uitdaging van dit werk. Want als je één keer niet betrouwbaar bent, moet je misschien weer opnieuw beginnen.

Daarom probeer ik altijd mijn afspraken na te komen, of er eerlijk over te communiceren als dit toch een keer niet lukt. Ik leef me in gedupeerden in. En ik pak altijd weer met open vizier een nieuw dossier op. Ook als ik iets lees in dat dossier dat ik al eerder ben tegengekomen. Want alle gedupeerden hebben een eigen verhaal. En ik zorg er dus voor dat ik altijd weer gemotiveerd en geïnspireerd ben om hen te helpen.

Die inspiratie kost me overigens weinig moeite. Ik wil iets kunnen betekenen voor kwetsbare doelgroepen. Daarom werkte ik eerder al voor vluchtelingen, en voor slachtoffers in de jeugdzorg. Daarom heb ik ook gesolliciteerd bij Dienst Toeslagen. Omdat je in die intieme, emotionele gesprekken het vriendelijke gezicht van de overheid mag laten zien. Omdat je deze mensen écht een beetje kunt helpen.

Het betekent niet dat we gedupeerden altijd kunnen geven waar ze op rekenen. Maar zelfs dan voel ik meestal hun waardering. Omdat ze zien dat we hen serieus nemen. Omdat ze merken dat we altijd kijken naar wat wél kan. Laatst bijvoorbeeld nog, met een ouder die compensatie vroeg om een studie te kunnen volgen. Iets wat niet mogelijk leek binnen onze juridische kaders. Maar dan springen mijn teamgenoten bij, en vinden we samen toch nog een mooie oplossing.

Misschien dat ik ooit nog voor een coördinerende of leidinggevende functie ga – ik weet dat die mogelijkheden er intern zijn. Maar voorlopig wil ik dit werk blijven doen. Ik voel me thuis in dit inspirerende en gedreven team, waar iedereen gelijk is. Waar je alles kan zeggen en jezelf mag zijn. En ik vind het contact met de ouders gewoon het allerleukst. Wanneer zij aan het einde van de rit die procedurele rechtvaardigheid voelen, dan klopt mijn hart een stukje sneller.’